Լալումն, ման

s.

ԼԱԼԻՔ ԼԱԼՈՒԹԻՒՆ ԼԱԼՈՒՄՆ. cf. ԼԱԼԻՒՆ. κλαυθμός. լաց, ողբ.

Կատարեցան աւուրք սգոյ լալեացն մովսէսի. (Օր. ՟Լ՟Դ. 8։)

Ընդ երեկոյս հանգիցեն լալիք. (Սղ. ՟Ի՟Թ. 6.)

Վայ վայ.. . արդ եղիցին լալիք նոցա. (Միք. ՟Է. 4։)

Լցաւ լալեօք (կամ լալովք). (Երեմ. ՟Խ՟Ը. 5։)

Ողբոց եւ լալեաց է գործն այն. (Ոսկ. յհ. ՟Բ. 27։)

Լռեցուցանէ զկառաչիւն լալեաց. (Մանդ. ՟Է։)

Ձայն կրկնակական եղերերգութեան լալեաց բազմութեան։ Թէ զլալեացս ձայն հատես. (Նար. ՟Խ՟Ե. ձ։)

Ջանայ խափանել ի մեռելոյն ըզմոլեկան լալիսն. (Կաղանկտ.։)

ամենայնփեսայից լի էին բերանք ողբոց լալութեան. (՟Ա. Մակ. ՟Ա. 28։)

Եղեւ լալումն եւ ողբումն մեծ. (Յուդթ. ՟Ե. 18։)

Յոյժ բազմանայ լալումն ողբոյս. (Եղիշ. ՟Դ։)

Անկէտ լալումն աչաց եղկելոյս. (Նար. ՟Լ՟Թ։)