cf. Կրճեմ;
— զատամունս ի վերայ ուրուք, to gnash the teeth at, to threaten.
կրճել զատամունս, շփել ընդ միմեանս, եւ որպէս թէ սրել ի նշանակ քինու ցասման. ակռա կճռտացընել, սրել, մրմռալ.
կրճտել զատամունս ի վերայ եւայն. (Տե՛ս Յոբ. ՟Ժ՟Զ. 10։ Սղ. ՟Լ՟Դ. 16։ լզ. 12։ ՟ճժա. 10։ Ողբ. ՟Բ. 16։ Գծ. ՟Ե. 54։) որպէս եւ յայլ գիրս։
Զկաթն ուտէք, զփափուկս ադանիք, զպարարտս կրճտէք, եւ զխաչինս իմ ոչ արածէք. (Եփր. աւետար.) իմա՛ կամ ընթերցիր, կրճատել, իբր զենուլ։