ԱՒԱՐԱՌՈՒԹԻՒՆ ԱՒԱՐԱՌՈՒՄՆ. Աւար կամ ի յաւարի առնուլն. աւարումն.
Եւ ոչ զաւարառութեանցն կարեն յինքեանս բերել մրցանակ. (Պիտ.։)
Աւարառութիւնս զնոքօք զեղեալ։ Բազում աւարառութեամբ կապոտ կողոպուտ առնէին. (Յհ. կթ.։)
Յաւարառութիւնս խանձեալ. (Լաստ. ՟Թ։)
Աւերէին զաշխարհս աւարառութեամբ։ Արգելցես զսուր քո յարենէ, եւ զձեռն քո յաւարառութենէ. (Ղեւոնդ. ՟Դ. ՟Է։)
Այնուհետեււ ընդարձակեալ փոխանորդի առնուլ աւարառումն. (Պիտ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | աւարառումն | աւարառմունք |
| accusatif | աւարառումն | աւարառմունս |
| génitif | աւարառման | աւարառմանց |
| locatif | աւարառման | աւարառմունս |
| datif | աւարառման | աւարառմանց |
| ablatif | աւարառմանէ | աւարառմանց |
| instrumental | աւարառմամբ | աւարառմամբք |