Աւետարանիչ

adj. s.

εὑαγγελιστής evangelista Աւետարանագիր, եւ քարոզ աւետարանին.

Ի ձէնջ աւետարանիչք, մարկոս, ղուկաս. (Նար. առաք.։)

Բանին կենաց կանուխ քարոզ եւ աւետարանիչ, սուրբդ մատթէոս։ Ցուցեր աւետարանիչ զորդիսն որոտման. (Շար.։)

Նա ետ զոմանս առաքեալս, զոմանս մարգարէս, զոմանս աւետարանիչս. (Եփես. ՟Դ. 11։)

Զոմանս աւետարանիչս, այսինքն քարոզիչս. (Եփր. եփես.։)

Զգործս աւետարանչի գործեա՛. (՟Բ. Տիմ. ՟Դ. 5։)

Փիլիպպոս շրջեալ աւետարանէր ամենայն քաղաքացն, մինչեւ ի գալ նորա ի կեսարիա ... Եկաք ի կեսարիա, եւ մտեալ յապարանսն փիլիպպոսի աւետարանչի՝ ագաք առ նմա. (Գծ. ՟Ը. 40։ ՟Ի՟Ա. 8։)

Տէր աւետարանչացն զանաւելաստացութիւն ուսուցանէր. (Լծ. ածաբ.։)

Սուրբ աւետարանիչ եպիսկոպոսն գնա ի տեղի իւր. (Բուզ. ՟Գ. 10։)

Եւ Աւետաբեր. քարոզիչ բանից բարեաց.

Աւետարանչդ սիովնի։ Աւետարանիչդ երուսաղէմի։ Ոտք աւետարանչի համբաւուն խաղաղութեան, իբրեւ աւետարանչի բարութեանց. (Ես. խ. 9։ ՟Ծ՟Բ. 7։ Նաւ. ՟Ա. 15։)

Եղեն աւետարանչք մեզ դարձրին եւ վերստին փրկութեանն. (Լմբ. ատ.։)