ՇԱՐԱՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ՇԱՐԱՅԱՐՈՒՄՆ. συνάφεια conjunctio. Յարակցութիւն. կապակցութիւն. զօդումն. բարոյական միաւորութիւն.
Ի բազմաբաժին օտարութեանցն մերոց ի ճանաղմանէն ի շարայարութիւն ժողովել. (Մաքս. ի դիոն.։)
Շարայարութիւն մեծամեծ քարանցն եւ փոքունց (ի շինուածն). (Յհ. իմ. եկեղ.։)
զերկուց բնութեանց շարայարումն պատկանելով ի տնօրինական բանին յաստուածոյ խորհուրդն՝ քողախնդրէր (նեստոր). (Կանոն.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | շարայարումն | շարայարմունք | 
| accusatif | շարայարումն | շարայարմունս | 
| génitif | շարայարման | շարայարմանց | 
| locatif | շարայարման | շարայարմունս | 
| datif | շարայարման | շարայարմանց | 
| ablatif | շարայարմանէ | շարայարմանց | 
| instrumental | շարայարմամբ | շարայարմամբք |