o ! oh ! ho ! ah ! ha ! alas !
ով աստուած իմ, o my God !
ով աղետիցս, what a pity !
cf. Աղէտ;
ով սքանչելեացս, what a wonder ! wonderful !
ով, զիարդ վեհ է ազգասիրութիւն, ah ! what a noble sentiment is patriotism !
ով ժամանակ ով բարք, o tempora ! o mores ! oh times ! oh manners ! to what a depth of corruption have our manners come ! in what an age we live !
ով ո, փախերուք յերկրէ հիւսիսոյ, ho, ho, flee from the land of the north !
.
τίς; quis? Ո՞Վ. ո՞. ո՞ ո՞ք. ո՞րպիսի ոք. ո՞վ, վո՞վ, քի՞մ.
Ո՞վ է հայր նորա, եթէ ոչ կիս։ Ո՞վ ծանուսցէ։ Ո՞վ պատմեսցէ։ Ո՞վ է իմ մայր, կամ ո՞վ են իմ եղբարք։ Ո՞վ իցէ սա։ Ո՞վ են սոքա. Ո՞վ էիք, յորժամ արկանէիք յամանս ձեր։ Ո՞վ եւ ո՞վ իցեն՝ որ երթայցեն։ Ո՞յր է պատկերս այս կամ գիր. եւ այլն։
Ես եւ դու ո՞վ իցեմք, որ զանքնինս քննիցեմք, եւ զանճառսն խնդրիցեմք. (Ոսկ. ես.։)
Ո՞վ իցէ՝ որ սիրեաց զհիւանդութիւնն, եւ ատեաց զառողջութիւնս։ Բուզ. (՟Դ. 5։)
Այլ անսովոր է ասել.
Ո՞վ է քաղաքս այս (այսինքն զի՛նչ է, ո՛ր է). եւ նա ասէ, եփեսոս է։ Ո՞վք են, որ վաճառեն։ Ո՞վք են ճշմարիտ երկրպագուքն. (Ոսկ. մտթ. եւ Ոսկ. յհ.։)
Տեսանել՝ թէ ո՞վք եւ որպիսի՛ք են. (Արծր. ՟Գ. 4։)
Ո՞րք են, որ զբան նորա պահեն. (Յճխ. ՟Ժ՟Ա։)
Այլ սովորական է ասել, Ո՞յք են։
Ո՞Վ ՈՔ. Նոյն ընդ վ.
Ո՞վ ոք իցէ ի ձէնջ մարդ։ Ո՞յր ուրուք ի ձէնջ.եւ այլն։
Ո՞վ ոք իցէ նա։ Ո՞վ ոք ուստեք. (Խոր. ՟Բ. 75։ Ագաթ.։)
ՅՈ՞Վ կամ ՅՈ՞. այսինքն Ու՞ր. Տե՛ս ի կարգի տառիդ յ։
Ո՛Վ Ո՞Վ, Ո՜Վ. Ի նշանակ կոչման, հառաչանաց, զարմանաց, աւաղելոյ, եւ այլն. ω, ὥ! O! Ո՛. ո՜. ո՛հ. ա՛յ. բա՛բէ. հօ՛, եա՛, հէ՛յ, եյ, ի՛, ա՛խ. յն. լտ. օ՛.
Ո՛վ մարդ։ Ո՛վ տիմոթէէ։ Ով հրեայք։ Ո՛վ ազգ անհաւատ.եւ այլն։
Ո՜վ կին դու, մեծ են հաւատք քո։ Ո՛վ անմիտք եւ հեղգասիրտք։ Ո՜վ լի ամենայն նենգութեամբ։ Ո՜վ քաղաք արեանց։ Ո՛վ (կամ ո՛հ) երեւելիդ փրկեալ քաղաք. եւ այլն։
Ո՞վ խորք մեծութեան. եւ այլն։ Ո՞վ սքանչելիք. զիա՛րդ, եւ այլն. (Սեբեր. ՟Ը։)
Ո՜վ սքանչելի եւ տեսիլ ահաւոր։ Ո՜վ համբոյր՝ նենգութեան նշան. (Շար.։)
Ո՜վ դառն սեղան՝ լի լեղեաւ. ո՛վ կերակուր պատրաստեալ ի դիւաց. ո՛վ ճաշ անշայեկան. (Ոսկ. ես.։)
Ո՛վ բարերարութիւն, ո՛վ մարդասիրութեանն առաւելութիւն. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 16։)
Ո՜վ սաստկագոյն հառաչումն։ Ո՜վ անհնարին եւ արտատեղի տարակոյսք։ Ո՞վ նոր իմն եւ սքանչելի՝ անկարծելի տեսիլ. (Պիտ.։)
Առընթեր սեռականի. (նոյնպէս եւ յն. իսկ լտ. հյց)
Ո՜վ սքանչելեաց։ Ո՜վ հրաշիցս։ Ո՛վ աղետիցս։ Ո՛վ թշուառութեանս. (եւ այլն. ի բազում գիրս։)
Ո՞վ քո աստուած յայնժամ ներողութեանդ։ Ո՛վ ողորմութեան քո քրիստոս։ Լաստ. (՟Ժ՟Դ։ Վրք. հց. ՟Ժ՟Ե։)
Թշնամի է բարեհաշտ, եւ բարեկամ դրժող. ո՞վ լծակցութեանս, եւ օտարութեանս. (Ածաբ. աղք.։)
Ո՜վ նոր խառնմանս. ո՛վն ասել՝ է ուրեք որ հիացմամբ է եւ զարմացմամբ, եւ է՛ ուրեք զի ողբական է եւ աւաղական. իսկ աստ հիացական է եւ զարմացական. (Լծ. ածաբ.։)
Առանց խնդրոյ.
Ո՜վ, կամաւ զանկապելին՝ կապեալ ըզձեռս արձակողին։ Ո՞վ, զինչ զօրութիւն է, որ լուսաւորեաց զքեզ աւազակդ։ Ո՞վ, որպիսի ահ եւ դողումն եկեսցէ. (Շար.։ Կոչ. ՟Ժ՟Գ։ Վրք. հց. ՟Բ։)
Ո՛վ ո՛ (կամ ո՛ ո՛. ὧ ὧ! o o! ). փախերո՛ւք յերկրէ հիւսիսոյ. (Զաք. ՟Բ. 6։)
Իբր յարաբերական. Որ. ո. կամ Որ ոք. որ միանգամ. ո՛ ոք եւ իցէ՝ որ. ո՛վ որ.
Ո՛վ զայս արասցէ, քերովբէի նմանի։ Ով պատառէ զնա, մահու պատուհաս ընդունի։ Զով չար ասեն, եւ ինքն բարի է, չվնասի անտի. (Յճխ. խ։ Եղիշ. ՟Բ։ Բրսղ. մրկ.։)