hy    |   fr

Որոճողութիւն, ութեան

s.

cf. Որոճ.

s.

ՈՐՈՃՈՂՈՒԹԻՒՆ ՈՐՈՃՈՒՄՆ. Որոճելն. որոճ. որոճան. եւ Մտածութիւն.

Վարդապետեն որոճողութեամբ (կամ որոճութեամբ) ատամունքդ զմաքրութիւն. (Նար. երգ.։)

Այն էր նորա հոգւոյն կերակուր, եւ որոճումն քաղցր։ Զառաւել փառասէր աստուածատեաց խորհրդոց նորա ճանաչեալ զորոճմունս. (Փարպ.։)

Որոճմամբ ծասկեալ ըստ մաքուր կենդանեաց. (Տօնակ.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif որոճողութիւն որոճողութիւնք
accusatif որոճողութիւն որոճողութիւնս
génitif որոճողութեան որոճողութեանց
locatif որոճողութեան որոճողութիւնս
datif որոճողութեան որոճողութեանց
ablatif որոճողութենէ որոճողութեանց
instrumental որոճողութեամբ որոճողութեամբք