cf. Անհաւատամ.
ԱՆՀԱՒԱՏԵՄ ԱՆՀԱՒԱՏԻՄ Նոյն ընդ անհաւատալ. անհաւատանալ. չընծայել հաւատս.
Այն՝ որ նոցայն հաւատայ, անհաւատէ՛ Աստուծոյ. իսկ որ անհաւատէն, հաւատայ Աստուծոյ. (Փիլ. իմաստն.։)
Եւ կեղծաւորաբար ոչ անհաւատեսցէ. (Նար. ՟Զ։)
Մինչեւ կատարեսցին ասացեալքս յինէն, որում անհաւատեցեր յերկուանալով. (Կիւրղ. ղկ.։)
Որ անտեսանելւոյն անհաւատի՛, տղայ է իմաստութեամբ. (Լմբ. գր. պապ.։)
Մի՛ երկմտիր ի սրտի քում, եւ մի՛ անհաւատիր Աստուծոյ. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Դ։)