Բնաբար

adj. adv.

φυσικῶς· φυσικός, -κή, -κόν naturaliter, naturalis եւ այլն. Ի բնէ. ըստ բնութենան. բնութեամբ. բնաւորապէս. եւ մանաւանդ Բնաւորական. բնական. բուն. հարազատ. ընդաբոյս. որ ինչ է ըստ բուն բուսոյ բարուց. եւ Սովորական.

Խորհուրդ եւ յանձնառութիւն՝ սոքա հարկաւորապէս եւ բնաբար ի հօրէն ծնանին ի մտաց. (Փիլ. լին.։)

Բնաբար շարժէին յինքն, յորժամ թոյլ տայր բանն մարմնոյն կրել զիւրն. (Դամասկ.։)

Ծնեալն ի Մարիամու էութիւնն ի նորա բնութենէն (այսինքն մարդկայինն) ո՛չ էր Աստուած բնաբար, այլ միաւորութեամբ տնօրէնութեանն. (Բրս. առ յհ. իմ. երեւ.։)

Աստուածութեամբ եւ զօրութեամբ բնաբար ունելով տիրութիւն. (Տօնակ.։)

Անբանքն զկարիս բնաբար (այսինքն բնական ազդմամբ) ցուցանելով. (Վրդն. սղ.։)

Տեսեալ զբարելաւութիւն աշխարհին՝ հաճեցաւ ի նմա լինել բնաբար (այսինքն իբր բուն բնակիչ). (Կաղանկտ.։)

Բնաբար բարիդ (Աստուած)։ Ի բնաբար բարւոյդ. (Բենիկ.։)

Որ բնաբար սովորութեամբ էր յերկրի մերում. (Խոր. ՟Գ. 20։)

Ոչ ըստ մարդկային բնաբարն բնութեան բարուց. (Նար. խչ.։)

Բնաբար կուսակալք գաւառացն. (Յհ. կթ.։)

Բնաբար եւ սեռական ի միում տեսակի։ Բնաբարն առաքինութեան. (Մագ. ՟Ի՟Ե։)

Ազգականն եւ բնաբար սիրելին. (Երզն. մտթ.։)