Նոյնագոյ

adj.

ὀμοούσιος consubstantialis, ejusdem substantiae եւ idem semper. Համագոյ. համագոյակից. եւ Միշտ նոյն.

Նոյնագոյ ընդ հօր բան աստուած, ի սկզբանէ առ աստուած միշտ էն. (Շ. տաղ.։)

Զի նոյնագոյ եւ ազգակից զիւրն առաջնոյն բացայայտեսցէ երկրորդն ադամ. (Խոսրովիկ.։)

Նոյնագոյ բնութեամբ, կամ բնութիւն. (Նար. ՟Ժ՟Գ։ Շար.։ Գր. հր.։)

Աստուածութիւն անճառ՝ միշտ բարի, նոյնագոյ՝ հաւասարապատիւ. (Նար. ՟Լ՟Դ.) այսինքն համագոյական, կամ միշտ նոյն եւ անփոփոխ.

եւ ըստ յետին առմանս ասի ի Նար. ՟Ի՟Ը։

Սահման նոյնագոյ, կենաց աւետիս, անմոռաց յիշատակ։