adj.

Ուր իցէ ճիչ բարձր. բարձրագոչ.

Բարձրաճիչ ձայն արձակեն. (Շիր.։)

Բարձրաճիչ աղաղակաւ զերկինս դողացուցանէին. (Եղիշ. ՟Գ։)

Ի բարձրաթռիչ աղաղակացն հնչեաց դուռն դարեպասու. (Արծր. ՟Դ. 12։)