Դիակոն

s.

Բառ յն. տիա՛գօնօն. διάκονος diaconus Պաշտօնեայ. սարկաւագ.

Դիակոնք, որ թարգմանին սպասաւորք, այսինքն սարկաւագունք. (Լմբ. եկեղ.։)