բայ էական. Է՛. ἕστιν, ὐπάρχε τι est, existit aliquid. Գո՛յ. գտանի ինչ կամ իմն. յորմէ բացասականն՝ Զիք, այսինքն ոչ է, ոչ գոյ.
Հա՛րկ է բացերեւոցել որպէս իք, կամ չիք։ Բացերեւոցէ, եթէ իք, կամ չիք։ Իք սպիտակ մարդ, ոչ իք սպիտակ մարդ։ Իք սոկրատէս սպիտակ, սոկրատէս ոչ սպիտակ։ Իք մարդ գեղեցիկ, եւ ոչ իք մարդ գեղեցիկ. (Պերիարմ. ՟Ե. եւ ՟Զ։)
Ստորոգիլ զբոլորէն ո՛չ իք ճշմարիտ։ Ոմն մարդ իք արդար. ոչամենայն կենդանի իք արդար. եւ այլն. (Անյաղթ պերիարմ.։)
ԻՔ, կամ ԻՔՆ. Անուն գոյական. τὸ ὔπαρχον quod est, ens. Ոչ ինչ է. որ գոյ. է. էակ. գոյն.
Է՛ եւ զինքն երեւեցու ցանել իբրեւ զիք, եւ զչիքն իբրեւ զչիք. եւ զիքն իբրեւ զչիք, եւ զչիք իբրեւ զիք։ Յորժամ զիքն երիցս առստորոգեսցէ։ Իբրու թէ իքն յարիցի եւ ընդհարկանիցի. (Պերիարմ. ՟Դ։ Անյաղթ պերիարմ.։)
ԻՔ. τις, τι aliquid, aliquid որպէս անուն մասնական, իբրու չէզոքն ձայնիս Ոք, ոմն, նովին նշանակութեամբ, կամ որպէս Իմն, ինչ. ուստի կազմի եւ իրիք, իմիք, իւիք. իք մը, մէկ.
Իսկ ընդհանուր ստորագրութիւն առ մասնական. ո՛րգոն, ամենայն մարդ՝ կենդանի՝ մարդ։ Իք մարդ գընայ. եւ իք գնայ անմարդ. (Անյաղթ վերլծ. արիստ.։)
ԻՒԻՔ τῇ μεν, τῇ δε ex parte una, et alia. (ի ձայնիցս Իւ, եւ Իք. զի եւ Իմն իրիք, իմիք, է իբրու չէզոքն բառիս Ոմն, Ոք). որպէս այս ինչ բանիւ կամ իրօք կամ մասամբ.
Ամենեւիմբ ազնւ. ոչ՝ իւիք ազիւ, եւ իւիք յոռի. (Դիոն. ածայ.։)
cf. ՈՉ ԻՒԻՔ։
ԻՒԻՔ ԻՒԻՔ. ըստ րիք իրիք իրան. քանի մի իրօք. յիրս իրս. երբէք երբէք.
Իւիք իւիք որով ծառայեմք քեզ. (Փարպ.։)
Ի հրէականէն իւիք իւիք կարի այլակերպ է. (Եւս. քր. ՟Ա։)
Գտանեմք իւիք իւիք համեմատութիւն։ Իւիք իւիք գթելի պատասխանէն. (Լմբ. պտրգ. եւ Լմբ. սղ.։)
Ի՞Ւ ԻՒԻՔ. τί; quonam?. Գործիականն ձայնիցս՝ Զի՞նչ ինչ. իբր Որո՞վ իւիք. ըստ որո՞յ բանի. զի՞նչպիսի իրօք, ի՞ւ. ի՞նչ բանով.
Ի՞ւ իւիք իցեմք ընդհատ յայնպիսի սողոց. (Ոսկ. հռ. ՟Ժ՟Է։)
Ի՞ւ իւիք քրիստոնեայ եւ քրիստոսասէր գտանիցիս, յորժամ զպատուիրանս աստուծոյ մերժես. (Մանդ. ՟Է. ՟Ժ՟Զ։)
Ի՞ւ իւիք առաւել քան թէսովաւ բարձրագլուխ լինելով. (Պիտ.։)
Հաւաստութեամբ ի վերայ կացէք, թէ իւ իւիք եղեւ ձեզ փրկութիւն. (Սարգ. ՟ա. պ. ՟Գ։)