Հանգոյն

նխ.

ἵσος aequalis, par κατά secundum. (որպէս թէ Համգոյն, նոյնգունակ, միօրինակ) Յար եւ նման. հաւասար. հանգէտ. ըստ. իբրեւ. պէս.

Բարեկամ հանգոյն անձին քո։ Մարդ մահկանացու, հանգոյն ամենեցուն։ Պերճութիւնքդ ձեր հանգոյն մոխրոյ։ Ըմպէ զանօրէնութիւնս հանգոյն ըմպելւոյ։ Բարբառ հանգոյն նմա որոտայցես։ Լինիցի քեզ հանգոյն մահու։ Բնակեալ հանգոյն սիդոնացւոց, եւ այլն։ Հանգոյն մովսեսի, կամ արքեպիսկոպոսին կեսարու, կամ հրեշտակաց։ Հանգոյն սմին, այսմ, նոցին։ Հանգոյն կապկաց, յուդայի մատնչի։ Հանգոյն միմեանց. (Խոր.։ Խոսր.։ Սարգ.։ Ճ։)

Բովանդակի առ կիւրոսի՝ հանգոյն երեմիայի բարբառոյն. (Եւս. քր.։)

adv.

ՀԱՆԳՈՅՆ. մ. Նմանապէս. նոյնպէս.

Եւ երկրորդն հանգոյն պատուիրէ. (Կորիւն.։)

Եւ այն հանգոյն, թէ քննես ճշրմատութեամբ. (Լմբ. ժղ.։)

Կամ Իբր. գրեթէ. գոգցես.

Զբաբելոն պարսպէր՝ հանգոյն հնգետասանից աւուրց ժամանակաւ. (Եւս. քր.։)

adj.

ՀԱՆԳՈՅՆ, ՀԱՆԳՈՅՆՔ. ա. Համանման. հանգիտակ. նոյնպիսի.

Ուսք ձուլեալք հանգոյն մարդոյ. (՟Գ. Թագ. ՟Է. 3։)

Յիւրաքանչիւր աւետարանի ի տեղիս զհանգոյնս ասացեալս նոցա. (Եւս. նախ. աւետ.։)

Հանգոյն գտանէ տէրունական հրամանքն իւր զժողովողիս բանս. (Լմբ. ժղ.։)

Իբր զերեմիա կամ որպէս զյովհաննէս, եւ իբր զնոյի հանգոյնսն. (Լմբ. սղ.։)

Ըստ հանգոյն յեղանակի զուարակին. (Մեկն. ղեւտ.։)