Աւելագոյն

adj.

περισσότερος, περιττός, πλείων abundatior, amplior Աւելին քան զայս. առաւելագոյն. առաւելեալ յինչ եւ է կարգի. առաւել.

Աւելագոյն է նոցա (պատիւն) քան զադամայ. (Եփր. ծն.։)

Մի՛ նախանձել ընդ շնորհս ընկերին, եթէ աւելագոյն ինչ ունիցի քան զնա. (Սարգ. ՟ա. պ. ՟Թ։)

Շնչոյ աւելգունի ի նմանէ քարշումն. (Պիսիդ.։)

Զի մի՛ աւելագոյն ինչ իշխանութիւն միածնին տացես. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 3։)

Օգուտ շահի աւելագոյն ստանալ. (Ագաթ.։)

Զբանաւոր ազգն աւելագոյն պարգեւօք պատուեալ. (Փիլ. ել. ՟Բ. 51։)

Ունի իմն ծերութիւն, իմաստութիւն, ժամանակաւ եւ հմտութեամբ աւելագոյն. (Ոսկիփոր.։)

Նոցա ասէ աւելագոյն խնամ առնիցէք ճանապարհացն։ Եւս աւելագոյն պատժոյ արժանի է. (Ոսկ. ես.։)

adv.

περισσοτερώς, πλείον, ἑπί πλείῳ magis amplius Առաւել. եւս քան զեւս. էւէլօք, շա՛տ.

Ի նմանէ աւելագոյն ծանեայ. (Փարպ.։)

Աւելագոյն իմն յորդորէին. (Արշ. ՟Ի՟Թ։)

Աւելագոյն ի միտս մարդկան այն իմն դժուարին է։ Մի՛ ինչ այլ աւելագոյն կարծել վասն նոցա. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 2։ Ոսկ. յհ. ՟Ա. 2։)

Վասն այսորիկ եւ աւելագոյն պատուեալ է եօթներեակն. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)

Նոքա (հրեշտակք) առաւել դողան եւ երկնչին յԱստուծոյ քան զմարդիկ. որպէս եւ աւելագոյնն գիտեն, նոյնպէս աւելագոյնն երկնչին. (Ոսկ. ես.։)