cf. Բնաւ, ad.
cf. ԲՆԱՒ, ա.
Արարչին երկնի, եւ բնաւին երկրի։ Ծառք բուսոց բնաւին անտառաց. (Նար. ձ. եւ Նար. խչ.։)
Տարածանին ընդ բնաւին իսկ ընդհանուր հաւատացեալս. (Անան. եկեղ։)
Բնաւին իրաւամբք էր ջնջել Աստուծոյ զԻսրայէլ. (Մխ. երեմ. (որ լինի եւ Մկ)։)
Այլ առաւել տե՛ս ԲՆԱՒ, մ.չ.
Բնաւին բարձեալ, կամ մեռեալ աշխարհի, ատեցեալ, ատելի, եղծեալ, սեւացեալ։ Զծիծաղելն բնաւին՝ իբրեւ լքումն շնորհի։ Բնաւին ողորմութիւն, կամ բարերար, կամ չար, կամ բարձունք. (Նար.։)
Եղեն արդարք եւ սուրբք, այլ ո՛չ՝ բնաւին անմեղք. (Խոսր.։)
Ծանեաւ սուղ իմն, թէպէտեւ ոչ բնաւին։ Ի բնաւին խոնարհս զմեզ ստորաքարշեաց. (Մագ. ՟Ե. ՟Ծ՟Բ։)
Բնաւին ապաստանի տեղի մի՛ լիցի. (Մխ. երեմ.։)
Ոչ կարի հեռի, եւ ո՛չ բնաւին մերձ. (Վրդն. ծն.։)
Զիա՞րդ բնաւին է որդի, որ ոչ յէութենէ ծնողին։ Զիա՞րդ բնաւին բարի, որ արգելու ամենեցունց զհաղորդելն նմա. (Կիւրղ. գանձ.։)
Եւ աստ արդար զբնաւին (յն. զյամենայնի) առաքինին ասէ. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 4։)