cf. Հողանիւթեայ.
ՀՈՂԱՆԻՒԹ որ եւ ՀՈՂԱՆԻՒԹԵԱՅ. Որոյ նիւթն է հող. հողազանգուած. հողեղէն. մարմնեղէն. երկրաւոր.
Հողանիւթ բնութիւն, կամ մատունք, կերպ, մարմին, բարունակ. (Խոսր.։ Զքր. կթ.։ Նար. ՟Ի. ՟Հ՟Ը։ Ճ. ՟Ը.։ Շար.։)
Սերովբէ հողանիւթ (սուրբ կոյս). (Շ. տաղ.։)
Զի տկարութիւն բնութեանս յայտնին, թէ ոչ օտար՝ հողանիւթին. (Յիսուս որդի.։)
Զոր ոչ բաւեն տանել հրաբուն հրեշտակք, մատունք հողանիւթք շօշափէին. (Մեկն. ղկ.։)
Որ այն հողանիւթ մարմինն (տապանակն) ծածկեցաւ յէէն փառաց. (Տաղ.։)
Ազգի հողանիւթաց (լաւ եւս՝ հողանիւթեայց). (Ոսկիփոր.։)
Իսկ (Մարկ. տոմ.)
Զսեռ հողանիւթազեռնոց. լինի ընթեռնուլ, հողանիւթ կամ հողանիւթեայ զեռնոց։