cf. Միամտիմ.
ՄԻԱՄՏԱՆԱՄ ՄԻԱՄՏԵՄ ՄԻԱՄՏԻՄ. Միամիտ լինել կամ գտանիլ. վարիլ որպէս միամիտ (ըստ ամենայն առմանն). հաւատալ, եւ հաւատարմութիւն ցուցանել. սիրով ծառայել. եւ Հաւանիլ մտօք.
Միամտանան ի բանն, եւ յորդորին ի գործ. (Վստկ. ՟Ա։)
Զմիամտելն առ թագաւորին արշակունւոյ. (Խոր. ՟Գ. 48։)
Ի ծառայութիւն մտին ստահրացւոյն, եւ ընդ նմին միամտեցան։ Զի միամտեալ եւ հաւանեալ եւ նուաճեալ էին ի տէրութեանն արտաշրի. (Ագաթ.։)
Ո՛չ հաւատամ, եթէ գործովք ոչ տեսանիցեմ, եւ միամտիցիմ. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Թ. (որպէս ռմկ. խելքը պառկիլ, անտարակոյս ըլլալ։))