bravo! courage! cheer up! come! ho!.
ՎԱ՛Շ, ՎԱ՛Շ ՎԱ՛Շ. որ եւ մակբայ հեշտական, ըստ Քեր. թրակ. զի ըստ յն. ասի իտի՛, է՛ւղէ. ἠδύ suave. մանաւանդ՝ εὕγε, εὕγε εὕγε . վր. վա՛շա վա՛շա. Ո՛վ քանի՜ քաղցր է. քանի՞ հեշտալի. բա՛բէ, քա՛ջ, ազնի՛ւ, կեցցե՛ս. ո՛վ զիա՛րդ. օ՛խ օ՛խ, ի՛նչ աղէկ, սիրուն.
Վա՛շ ինձ, զի ջեռայ, եւ տեսի զկրակ. (Ես. ՟Խ՟Դ. 16։)
Եթէ ոտնահար եղէ ի վերայ գլորման թշնամւոյ իմոյ, եւ ասացի ի սրտի իմում, թէ վա՛շ։ Իբրեւ փող հարկանի, նա վա՛շ վա՛շ կարդայ. (Յոբ. ՟Լ՟Ա. 29։ ՟Լ՟Թ. 25։ տե՛ս՝ Սղ. ՟Լ՟Դ. 25։ ՟Լ՟Թ. 16։ կթ. 4։ Եզեկ. ՟Զ. 11։ ՟Ի՟Զ. 2։ ՟Լ՟Զ. 2։)
Վա՛շ, զի զայս յիշեցաք. քանզի է կատարողութեանց կատարողութիւն. (Դիոն. եկեղ.։)
Անդրէաս խաչի, գիրկս արկեալ զխաչիւն՝ համբուրէ եւ ասէ, վա՛շ քեզ խաչ։ Վա՛շ ո՛վ խաչ. եւ այլն. (Մագ. ՟Ե։ Վկ. անդր. առաք.։)
Զի թէ մարմինդ ասասցէ վա՛շ, հոգիդ հիւանդ լինի եւ հաշ. (Շ. այբուբ.։)
Առաքինի մայրն ձայնէր, վա՛շ լիցի ո՛վ մանկունք. վա՛շ քա՛ջքդ ինձ, վա՛շ անմարմինքդ գրեթէ ի մարմնի, վա՛շ վերակացուք օրինացն, եւ իմոյ ալեացս. (Ածաբ. մակաբ.։)
Վա՛շ զօրութեան հոգւոյն սրբոյ. (Ոսկ. գծ.։)
Վա՛շ արարչականին բնութեան։ Վա՛շ արարչին, փա՛ռք փրկչին։ Վա՛շ բազկին բարձրելոյ, փա՛ռք ձեռինն կարկառելոյ. (Անյաղթ պորփ.։ Ճ. ՟Ը.։ Վրդն. լս.։)
Որպէս ասէր պարմենիդէս սոկրատայ, վա՛շ զի թուոյ յիշումն արարաք ... եւ յիրաւի ասէր, թէ է՛ւղէ, որ է վա՛շ. (Պրոկղ. շղկ.։)
Վա՛շ է միմեանց վաճառին. ել գողն (ի դրախտէ), եւ փոխանակ ի ներքս եմուտ գողն. մին յանցանօք, եւ միւս զղջմամբ. (Ճ. ՟Բ.։)
Վա՛շ, նոցա անմտութեան. (իբր ռմկ. վը՛շ. Ոսկ. յհ. ՟Բ. 3։)
Զօրաւորն զտկարն այպանելով՝ ասէ, վա՛շ քեզ, վա՛շ զիմ կռուակիցս. (Լմբ. սղ.։)
Կրօնաւոր աստուածասէր ի փողոյ աղօթից նշանակելն՝ վա՛շ վա՛շ ասէ. (իսկ ծոյլն՝ վա՛յ վա՛յ. Կլիմաք.։)