Հաւան

s.

πειθώ, πεῖσις persuasio. եւ բայիւ πείθω, -ομαι persuadeo, -or. Հաւանութիւն. հաճութիւն. ուստի Ի ՀԱՒԱՆ ԱԾԵԼ՝ է Հաւանեցուցանել, հաճել, ամոքեզ, համոզել .... եւ Ի ՀԱՒԱՆ ԳԱԼ՝ է Հաւանիլ. հաճիլ.

Յորդորէ զլսողն ի հաւան, եւ ի կլանել զբանսն. (Ոսկ. եփես.։)

Ածել ի հաւան զամենայն մարդիկ։ Կարեմք ի հաւան ածել զաստուած. (Ոսկ. մտթ.։ Ոսկ. փիլիպ. փիլիմ. եւ այլն։)

Բազում բարեխօսութեամբ ածէին ի հաւան զթագաւորն. (Եղիշ. ՟Ը։)

Անձա՞մբ կարիցէ ածել ի հաւան, թէ բարեկամօք։ Զիա՞րդ կարիցես ածել զքո տէրն ի հաւան. (Սեբեր. ՟Զ։)

Զաշխարհս եբեր ինքն ի հաւան. (Շ. առակք.։)

Ի հաւան եկի զփակեալ մարգարէութիւնն բանալ։ Չկամի գալ ի հաւան, թէ մեղայ. (Ոսկ. ՟ա. թես. եւ Ոսկ. եբր. ՟Լ՟Ա։)

adj.

ՀԱՒԱՆ ի, ից. ա. πεπεισμένος, πισθείς persuasus. Հաւանօղ. միաբան. կամակից. ուստի եւ ՀԱՒԱՆ ԱՌՆԵԼ՝ է Հաւանեցուցանել. πείθω persuadeo. եւ ՀԱՒԱՆ ԼԻՆԵԼ՝ է Հաւանիլ. միաբանիլ. πείθομαι peruasus sum.

Ոչ հակառակ, այլ հաւան։ Միամիտ, հաւան, հլու, հնազանդ։ Առ ամենայն հրամանսն հաւան եւ հպատակք. (Յճխ.։)

Հաւա՞նք ինչ ընդ միմեանս էին, թէ հակառակք իրերաց. (Եզնիկ.։)

Իբրեւ ամոլք հաւանք եւ հաւասարք. (Եղիշ. ՟Ը։)

Հաւանս զնոսա ցուցանելով առաքելոցն, եւ ոչ դիմադարձս. (Տօնակ.։)

Առեալ զաշակերտսն իբր զբարեսէրս եւ զհաւանս հրամանաց քրիստոսի. (Կաղանկտ.։)

Խթան իշոյ, հաւանիցն հանդարտիցն հաւանական բարի շնորհքն. (Համամ առակ.։)

Հաւան առնել զանհաւանս։ Օրինակօք հաւան արարից զքեզ. (Հց. աթ. կիւրղ.։)

Արար հաւան եւ հնազանդ զամենայն ազգն. (Ուռհ.։)

Կեղծաւորութեամբ հաւան լինէին նմա. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 42։)

Ոչ իշխէր յանդիմանել զթագաւորն, այլ հաւան կայր կամաց նորա. (Մեսր. երէց.։)

Հաւան հաճութեամբ. իմա՛, հաւանողական, կամակար. (Լմբ. սղ.։)

s.

ի, աց. Բառ ռմկ. cf. ԱՆԿԱՆ, եւ ՍԱՆԴ. ὅλμος mortarium. կամ որպէս Խնկաղաց. θυΐσκη mortariolum. որ ի Հին բռ. գրի Հայանակ. իբր հաւանակ. հավանիկ։

Ա՛ռ զշաքարն ապաշխարութեան, եւ զծաղիկ եղբայրսիրութեան, եւ լի՛ց ի հաւան ողորմութեան, եւ աղա՛ զինքն՝ ծունր ածելով. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Թ։ Ոսկիփոր.։)

Արար սողոմոն զթակոյկսն, զշիշն. եւ զհաւանսն զուտ ոսկի. (Ոսկիփոր.։)