ՍԻՔ որ եւ ՍԻՒՔ, ՍԻԳ. լծ. ընդ յն. փսիքի. ψυχή . եւ հյ. ողոխ. թ. սօլուգ. այսինկն Շունչ. հոգի. հողմ. մեղմ շնչումն հողմոյ. օդ հանդարտ շնչեալ. հովիկ, բարան ու անուշ հով. լաթիֆ եէլ, վհէվա ... որ եւ յն. լտ. αὕρα aura. cf. ԱՅՍ (որպէս թ. էս ... ).
Այսն հողմ է, եւ հողմն ոգի. յորմէ մեք ասեմք, թէ սիք շնչէ, ասորենայք ասեն՝ այս շնչէ։ Զոր հողմ իսկ, կամ որպէս օրէն է գարնանաբեր սքոյ՝ առեալ։ Հուր ընդ յարդիւ ի փոքրագոյն սքոյ շարժեալ՝ բոց արձակիցէ. (Եզնիկ.։ Անյաղթ բարձր.։ Ճ. ՟Ը.։)
Ուստի՞ ելանեն օդաշունչ սիք (կամ սիգ) հողմոց բռնութեան։ Ոչ հողմ դժնդակագոյն, եւ ոչ սիգ դժուարադէպ։ Որ զդառնաշունչ սիք (կամ սիգ) օդոյն ծագմամբ փառաց քոց լուծեր. (Ագաթ.։ Սիսան.։ Տաղ.։)
ի նուրբ եւ ի մանր եւ յանվնաս սքոց ըստ արտաքին երեսաց ծածանէր. (Նիւս. կազմ.։)
Յարմարեցեր տեղի իջման անճառելի խոնարհութեամբ ի սիք հանդարտ զօրինակեալն մարիամ. (Շար.։)
րպէս սիք նուրբ։ Ի սիք նուրբ։ Եղիայի ի սիք, եսայեայ ի վերայ սրովբէից։ Եղիա ետես զփառս աստուծոյ ի նրբութիւն մեղմ օդոյ եւ ի սիք։ Հեղիայի ոչ հողմ սաստիկ ... այլ սիք իմն սակաւ զաստուծոյ մերձաւորութիւն ստուերագրեաց. (Դիոն. ածայ.։ Ոսկ. եբր.։ Տօնակ.։ Առ որս. ՟Է։)
Շնչմամբ սքի ի նոցանէ զմերձաւոր զօդսն խնկահոտ գործէր։ Սիք եւ հով ընդունելով։ Բայց եթէ եւ զսիքդ կարծիցեմք ի ձեռն ինքեան շնչեալ։ Հուր, եւ սիգ. (Փիլ.։)
Ցրտալից սիք. սիք ի խոնաւուտ տեղեաց՝ երկրային. (Ոսկիփոր.։)