Անդարձ, ից

adj.

ἁμετανόητος. animum mutare nescius, impoenitens. որ եւ ԱՆԴԱՌՆԱԼԻ. Անզեղջ. յամառ. անփոփոխ ի չարեաց. դարձի չեկօղ. տէօնմէզ, տէօնմէյէն, թէօվպեսիզ.

Վասն չբժշկելոցն եւ անդարձից պաղատեցի։ Զկիսոց աստ եւ զանդարձիցն անդ պահանջէ վրէժս մարդասէր Աստուած առ ապաշխարողս, եւ բարկանայ անդարձից. (Ոսկ. մտթ. եւ Ես.։)

Ի կշտամբանս չարագործաց եւ անդարձիցն առ Աստուած. (Եփր. խոստ.։)

Անդարձք ի մեղաց. (Համամ առակ.։)

Անդարձիցն ի մեղաց. (Գր. երէց.։)

Ի խստասրտութենէ անդարձիցն. (Սարկ. քհ.։)

Անդարձ խաչօղքն եւ Յուդա. (Տօնակ.։)

Խրատէ բարկութեամբն զանդարձսն. (Յճխ. Բ։)

Գովեցաւ անառակ որդին առ անդարձիս ուխտազանցութիւն. (Նար. Զ։)

Անդարձ ամբարշտութիւն. (Եղիշ. Դ։)

Անդարձ խոստովանութիւն մեղաց. (Յհ. իմ.։)

Զանդարձսն (մնացեալս) ի չարիս. (Երզն. մտթ.։)

adj. adv.

Ուստի չիք դառնալ. եւ առանց յետս դառնալոյ. կէրի տէօնիւլմէզ, տէօնմէյէրէք.

Ընդ ճանապարհ անդարձ գնացից (յն. յորմէ ոչ դարձայց). (Յոբ. ԺԶ. 21։)

Անդարձ օտարութիւն, կամ ուղեւորութիւն, որոշումն. (Եղիշ. Բ։ Լաստ. Ժ։ Նար. Զ։)

Անդարձ տարագրեալ։ Անդարձս վտարեցայ. (Նար.։)

Օտարութիւն է՝ թողուլն անդարձ զորս ի հայրենիսն. (Կլիմաք.։)

Տարեալ ուրեք յերկիր օտար եւ անդարձ անցուցէ՛ք զնոսա. (Փարպ.։ Կամ անփոփոխ.)

Անդարձ վճռով։ Գիր առնեն անդարձ. (Շ. առ մխ.։ Մխ. դտ.։)

s.

որ եւ ԱՆԴԱՐՁԱԳԻՐ. էնտէրզ, էնտէրէզ.. διαθήκη. testamentum. Կտակ. գիր կտակի. վասիյէթ նամէ.

Սահակ կաթողիկոս գրէ զվերջինս բանից իւրոց յանդարձի առ զօրավարն Իսմայէլի. (Ղեւոնդ. Է։)

Վասն անդարձ առնելոյ։ Անդարձ առնէ. եւ քահանայն գրէ ի թղթին զբան անդարձի նորա. (Կանոն.։ եւ Երզն. խր.։)

Անդարձ է ասեն, եւ հաստատուն զկնի մահու է կտակն։ Փոխեցաւ խոստովանութեամբ, եւ անդարձիւ ըստ արժանւոյն։ Եւ անդարձն անկրկնելի կոչի ստուգաբանութեամբ. (Վրդն. պտմ.։)

Զայս անդարձ արարեալ էր նորա ի ժամ մահուանն. (Ուռհ.։)