Գի, ոյ

adj. s.

ἅρκευθος, ἁρκεύθιος junper, juniperinus ռմկ. Գիհի կամ գիհոյ ծառն, եւ փայտ նորա. Տունկ մշտադալար իւղային, անուշահոտ, խիտ եւ կարծր իբր անփուտ. որպէս վայրի կիպարիս կամ կարճ նոճի, սուր տերեւօք. եբր. ղէմզ

Զգին, եւ զփայտն իւղոյ. (Ես. ՟Խ՟Ա. 19։)

Ի փայտից գիոյ, կամ գիոց. (՟Գ. Թագ. ՟Զ. 31. 33։)

Սարոյն, սօսն, յակրին, եւ դին. (Ագաթ.։)

Բորբոքէր հուրն ի դիւրածախ փայտէն մայրից եւ գիոց. (Արծր. ՟Գ. 8։)

Գեղեցիկ ուղէշն գի ... ի միոջէ ծառէ յայնմանէ գիոյն գոլ ասեն զնա (զեկեղեցին որ ի Ծար աւանի աղուանից). (Մագ. ՟Ժ՟Ա։)

Գիոյ պտուղ. (Գաղիան.։)

Գիոյ պտուղ. (Հին բռ.) ալոգհոլ։