hy    |   fr

Բարձրաձաղկ

adj.

that has very high branches.

adj.

Որոյ բարձր են ձաղկք, այսինքն ոստք, գաւազանք. ամբարձուղէշ, բարձրոստեան.

Կաղնի բարձրաձաղկ աճեցեալ (յն. ի բարձունս ձգեալ)։ Բարձրաձաղկ իբրեւ զկաղնիս. (Ոսկ. ղկ.։ Սարգ. յուդ. ՟Բ։)