Անդադար

adj.

Որ չունի կամ չառնու զդադար. անընդհատ. անհանգիստ. որ չի դադրիր, շարունակ. տուրմազ, տայիմ.. ἁκατάπαυστος, ἁδιάλειπτος. incessabilis, continuus.

Անցին անձինք մեր ընդ ուղխս անդադարս։ Աչս ունին ... անդադարս ի մեղաց. (Սղ. ՟Ճ՟Ի՟Գ։ ՟Բ. Պետ. ՟Բ. 14)

Բերան անդադար՝ առնէ (կամ գործէ) խռովութիւնս. (Առակ. ՟Ի՟Զ. 28.) յն. անյարկ. ἅστεγος. non tectus, sine tecto.

Արտասուս անդադարս. (Կորիւն.։) Անդադար բերանով։ Անդադար փառաբանութիւն. (Ագաթ.։)

Անդադար երկով. (Պիտ.։)

Անդադար երգոց. (Նար.։)

Անդադար ձայնիւ. (Շար.։)

Յայտ էր յոստոստելոյն եւ յանդադար լինելոյն. (Փիլ. լիւս.։)

Եղաք անյագ եւ անդադար՝ երթալ զհետ ճառիցն. (Վեցօր. ՟Զ։)

Անդադար լինէր ի չարչարել զնոսա. (Եղիշ. ՟Ը։)

Որ եղեր դու անդադար վարդապետ մեր. (Փարպ.։)

adv.

Առանց դադարելոյ. հետ զհետէ. անպակաս. հանապազ. միշտ. տուրմա, տուրմատան, տայմէն. ἁδιαλείπτως. indesinenter, incessanter

Յիշատակ առնել յաղօթս մեր անդադար։ Անդադար աղօ՛թս արարէք. (՟Ա. Թես. ՟Ա. 2։ ՟Ե. 16։)

Ալեացն անդադար կուտակելոցն. (Ագաթ.։)

Անդադար զինքն վարժէր։ Անդադար բերի ի վշտալիսն. (Պիտ.։)

Անդադար ի թարգմանութիւն պարապեալ. (Յհ. կթ.։)

Տօնեալ անդադար յանվախճան փառաբանողաց. (Նար. ՁԷ։)