adj.

who is united to God.

adj.

Միացեալ ընդ Աստուած բանն՝ անճառելի եւ անշփոթ խառնմամբ.

Աստուածախառն մարմինդ քո թաղեցաւ մկրտութեամբ (ի յորդանան). (Ճշ.։)

Աստուածախառն մարմնով, եւ այլն. (Յճխ. ՟Թ։ Ագաթ.։ Նար. ՟Ծ՟Գ։ Շար.։ Եպիփ. թաղմ.։)

Աստուածախառն խունկն, այն՝ որ ի ծոց կազմեցաւ սրբոյ կուսին. (Անյաղթ բարձր. (յօրինակս ինչ)։)

Ասի յալնաբար եւ զմարդոյ սիրով միացելոյ ընդ Աստուծոյ. եւ զայլոց իրաց՝ որք միաւորեն զմեզ ընդ Աստուծոյ.

Տերն ցուցաննէ, թէ ո՛րպէս լինի մարդն աստուածախառն. (Վրդն. սղ.։)

Հրեշտակակրօն եւ աստուածախառն կագօքն բարձրացոյց յերկրէ։ Որպէս աստուածախառն իմաստութիւն երեաց յառաջագոյն, եւ ասէ. դարձցի թագաւորն ի մանկութիւն. (Ագաթ.։)

Աստուածածին մարիամ, սեղան աստուածախառն. (Թէոդոր. կուս.։)

ԱՍՏՈՒԱԾԱԽԱՌՆ (մարմին). Ի լատին գիրս բացատրի, deo mixtum, divinum. իսկ ի յն. թէպէտեւ լինի բարդութիւն հանգէտ հյ. այլ ի բանն Եպիփ. խչ. դնի միով բառիւ θεώσωμος , որպէս թէ Աստուածամարմին. որ չէ ի դէպ հայկաբանօրէն։