Թովիչ

adj. s.

ἑπᾴδων, ἑπῳδός incantator, incantans Որ թովէ զօձս. գէտ. կախարդ. դիւթ. կարդացօղ. Տե՛ս (Սղ. ՟Լ՟Է. 6։ Ժող. ՟Ժ. 11։ ՟Բ. Մնաց. ՟Լ՟Գ. 6։)

Թովիչ՝ քաղցրագոյն բանիւք հանէ զօձն ի դարանէ իւրմէ. (Վրք. հց. ՟Ի՟Ե։)

Տեսանեմք (զօձն) ի հնարագիտութենէ թովչաց զգօնացեալ. (Եզնիկ.։)

Ամուլն ծնաւ զթովիչն մեղաց։ Որովհետեւ եկն թովիչս եւ քաւիչ, ոչինչ դատապարտութիւն է ի մեզ. (Եփր. համաբ. եւ Եփր. հռ.։)