Կոչնական, աց

adj. s.

κλητός, ἑπίκλητος, κεκλημένος եւ այլն. vocatus, invitatus, conviva. Ի կոչունս հրաւիրեալն. կոչեցեալն ի սեղան. որ ի նստիլն կոչի Բազմական, Բարձակից. ձենած.

Ետ տեղի նոցա ի վերոյ կոչնականացն։ Յարեան ամենայն կոչնականքն ադոնիայ, եւ գնազին. (՟Ա. Թագ. ՟Թ. 22։ ՟Գ. Թագ. ՟Ա. 49։ Տե՛ս եւ ՟Գ. Մակ. ՟Ե. 8։ Մրկ. ՟Զ. 2ձ։)

Եւ նա ի կոչմանաց անտի էր, զի կոչեցեալ իսկ էր. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 9։)

ԿՈՉՆԱԿԱՆ. κλήτωρ vocator, arcessitor, invitator, praeco. Հրաւիր6ղ ի կոչունս ի կոչմանէ կոչնատեառն. կոչօղ ի պատիւ կամ ի ժողով. հրաւիրակ. եւ Պատգամաւոր. Ձենօղ, հրաւիրօղ, խապար տուօղ.

Եղեն կոչնականք կոչել զամենեսեան. (Ագաթ.։ Լերու՛ք կոչնականք եւ հրաւիրեալք. Փարպ.։)

Կոչնականս արձակեցին սրբոյն գրիգորի. (Զենոբ.։)

Հասանէին ի բազում նախարարացն կոչնականք զմեծէն սահակայ. (Խոր. ՟Գ. 58։)

Գնաց զհետ կոչնականացն. (Ճ. ՟Ա.։ եւ Արծր. ՟Գ. 4։ ՟Դ. 2։)

ԿՈՉՆԱԿԱՆ. որպէս Կոչնատէր, որ է առաջին կամ վերին կոչօղն.

Պատուեաց զպատկերն, պատկառեաց ի կոչնականէն, փոխանորդեաց զկեանսն. (Խոր. ՟Գ. 67։)

Յորժամ գայ գատաւոր տիեզարաց, եւ կոչնական արդարոց. (Նար. երգ.։)

ԿՈՉՆԱԿԱՆ. Իբր Կոչնակական, կամ հնչողական. ձայնահան.

Հնչեցուսցեն զզանգակսն, եւ կամ զո՛ր եւ լիցի նուագ իմն կոչնական, եւ ապա զպաշտօնն սկսանիցին. (Մարթին.։)