blasphemer;
blaspheming.
βλασφήμος blasphemus, convitiator. Որ հայհոյէ. թշնամանիչ. նախատագիր աստուծոյ, կամ սուրբ հաւատոյ, կամ մարդոյ։ Տե՛ս (Ես. ՟Կ՟Զ. 3։ Իմ. ՟Ա. 6։ ՟Բ. Մակ. ՟Թ. 28։ ՟Ա. Տիմ. ՟Ա. 13։)
Զհայհոյչաց չարաբանութիւն։ Մակեդոն հայհոյիչ։ Ի հայհոյիչ լեզուաց. (Նար. ՟Լ՟Զ։ Շար.։ Ոսկ. յհ.։)
Եւ իբր Հայհոյական.
Այլանդակ եւ հայհոյիչ շարադրութիւն, կամ խոստովանութիւն, կամ բանք. (Յհ. իմ. երեւ.։ Սոկր.։ Պրպմ.։)