cf. Չարաչար.
cf. ՉԱՐԱԲԱՐ, ՉԱՐԱՒ, ՉԱՐԱՉԱՐ.
Որք ըստ եւտիքեայ եւ կամ յուղիանեայ չարապէս զմին իմացեալ ասէին. (Յհ. իմ. երեւ.։)
Չարապէս հարաւ ի դիւէն։ Չարապէս վիրաւորեալք, եւ ի ձայնէ պակասեալք՝ ուժգնակի շնչէին. (Լաստ. ՟Թ. ՟Ժ՟Ա։)
Զոր ըմբռնեալ, եսպան չարապէս. (Կիր. պտմ.։)
Չարապէս սպառնայր նոցա. (Վրք. ոսկ.։)
Քահանայութիւն հրէից, որ չարապէս էին զգեցեալ, պատառելոց էր. (Բրսղ. մրկ.։)
Բարձան չարապէս չարք ի միջոյ։ Չարապէս ելցէ ի կենդանութենէ. (Ճ. ՟Բ. Ճ. ՟Գ.։)