giving or emitting a voice or sound;
echoing, sonorous;
crier;
awaker, rouser;
— եղջիւր, acoustic or ear-trumpet;
— լինել, to cause a voice or sound to be heard, to resound, to re-echo, to cry against, to defy.
Որ ձայն տայ կամ արձակէ կամ հանէ. բարբառօղ. հնչօղ. ազդօղ.
Զձայնն բազումք լուան, այլ զձայնատուն ոչ տեսին. (Եւս. պտմ. ՟Դ. 15։)
Յահագին ճայթմանէ բախման ուռնաձեւ ոսկիաձոյլն ձայնատուի. (Անան. եկեղ։)
Որդւոց նոցին խռովութեան՝ խաղաղութեան ձայնատու. (Նար. կուս.։)
ՁԱՅՆԱՏՈՒ ԼԻՆԵԼ. ἁντήχω resono. Ձայն տալ. ձայնել. կարդալ. հնչել. եւ Փոխաձայնել.
Հակառակ ձայնատու էր անմիաբան բարբառ թշնամեացն։ Դու զիմաստութիւն քարոզեսցես, զի հանճար ձայնատու լիցի քեզ. (Իմ. Ժ՟Ը. 10։ Առակ. ՟Ը. 1։)
Ձայնատու լինէր նոցա. կանխեցէ՛ք ասէ եղբարք. (Ճ. ՟Ա.։)
Աստ օրհնեցէ՛ք. ի գիշերին երթեալ ի տուն տեառն՝ եւ այլոց ձայնատու լինել հրամայէ։ Ասացեալ բանիս գոհութեան՝ ամենայն պաշտօնէիցն ձայնատու լեալ. (Խոսր.։)