Ձայնաւոր, աց

adj.

φωνήεις, -είεν, εὕφωνος vocalis, -le;
bona voce praeditus, sonorus. Ունակ ձայնի. ձայնական. հնչողական. բարբառողական. երգողական. քաջաձայն.

Ձայնաւոր կամ անշունչ արարածք. (Կանոն.։)

Հաւ ձայնաւոր. (Վանակ. հց.։)

Ի բարբառելն ձայնաւոր եւ քաջահնչօղ էր (շնչերակն պօղոսի). (Նիւս. երգ.։)

Ամպարհաւաճեցայ կաւս ձայնաւոր. (Նար. ՟Ի։)

Ամենայն գործիք ձայնաւոր երգոցն ի ձեռն արուեստաւորին երեւին. (Եղիշ. հոգ.։)

Ի ձեռն լեզուի եւ ձայնաւոր գործեաց. (Փիլ. լին.։)

Եոմոսս, եւ ձայնաւոր տունս հելլենացիս. (Վրք. հց. ՟Բ։)

Զմանր ուսմունս ձայնաւորացն պաշտել յեկեղեցիս. (Շ. ընդհ.։)

Տեսարանքն յանձայնից եղեն ձայնաւորք, իբրու երաժշտիւք ի վերայ ածելով զգեղեցիկ եւ ղոչն. (Պղատ. օրին. ՟Գ։)

ՁԱՅՆԱՒՈՐ. կոչին ըստ քերականաց Տառք, որ ինքնին տան զձայն՝ առանց կարօտելոյ այլում տառի.

Ձայնաւորքն են ութ. ա. ե. է. ը. ի. ո. ւ (իւ). օ (կամ ո՛վ), եւ ձայնաւորք ասին, վասն զի ձայնս յինքեանց անպակաս ելուզանեն. (Թր. քեր.։)

Ի քերականութեան եօթն են թուով ձայնաւորք. (Փիլ. այլաբ.։)

Ի ձայնաւորաց տառիցն, եւ ի բաղաձայնից. (Շ. բարձր.։)