Նշանաւոր

adj.

ἑπίσημος, εὕσημος, παράσημος, -ον signatus եւ insignis. Ունօղ յինքեան զնշան ինչ որոշիչ յայլոց. նշանակեալ նշանաւ իւիք. որոշեալ. երեւելի. յայտնի.

Լինէր աննշանն լաբանու, եւ նշանաւորն Յակոբայ. (Ծն. ՟Լ. 42։)

Ի դիպան վայր ի նշանաւոր տեղւոջ։ Ի նշանաւոր եւ յերեւելի տեղւոջ. (՟Ա. Մակ. ՟Ժ՟Ա. 37։)

Մի՛ թողցեն աննշան զօրն զայն. եւ էր նշանաւորն թիւ երեքտասաներորդ օր։ Օրս իմ այս նշանաւոր է. (՟Բ. Մակ. ՟Ժ՟Է. 37։ Եսթ. ՟Ե. 4։)

Կապեալ մի նշանաւոր, որում անուն էր յեսու բարաբբա։ Գրեցան անուանք նշանաւորացն քսան։ Յաւուր նշանաւորի տարեկանաց մերոց (յն. բարենշան). (Մտթ. ՟Ի՟Դ. 16։ ՟Ա. Եզր. ՟Ը. 50։ Սղ. ձ. 4։)

Դրոշմեալս՝ հրով նշանաւորս որմզդական դիցն. յն. նկարագրեալ դրոշմել, եւ հրով ի մարմին նշանաւորաւ Դիոնիսի. (՟Գ. Մակ. ՟Բ. 14։)

Ելաք ի նաւ մի նշանաւորաւ դիոսկորացւոց. այսինքն նշանաւ երկուորակ եղբարց յառաջս նաւուն. (Գծ. ՟Ի՟Ը. 11։)

Եւ ինքն գլխանոց ագուցեալ երկաթի՝ նշանաւորօք վերջօք. (Խոր. ՟Ա. 10։)

Կամ ὐπεράγων eminens περιφημός celebris եւ այլն. Ականաւոր. հռչակաւոր. մեծահամբաւ. հոյակապ. անուանի.

Եհաս ի փիղ անդր նշանաւոր. (՟Ա. Մակ. ՟Զ. 44։)

Կարի նշանաւոր էր զօրութեամբ։ Ոչինչ այնպէս նշանաւոր առնէ զմարդ, որպէս առաքինութեանցն հանդէս. (Եւս. քր. ՟Բ։ Շ. մտթ.։)

Շինեա՛ քաղաք նշանաւոր։ Մեհեանն այն նշանաւոր էր. (Պտմ. աղեքս.։ Նիւս. ի սքանչ.։)

Գլուխ Լիբանանու, որ է փառաւոր եւ նշանաւոր քան զայլսն. (Մխ. երեմ.։)

Եւ եղեւ իբրեւ զօրս զայս. ո՞ր օր. երեւելիս, նշանաւորս, յիշելոյ արժանիս. (Իսիւք.։)

ՆՇԱՆԱՒՈՐ. Նշանակիր. դրօշաւոր.

Գունդ զօրաց յառաջանան դրօշակիրքն եւ նշանաւորքն. (Ոսկ. ի խաչելն.։)

ՆՇԱՆԱՒՈՐ. Նշանակական. խորհրդաւոր.

Խնդրեցեր յայտնի առնել քեզ զնշանաւոր հանդերձս՝ որ յԵգիպտոս միայնակեացքն են. (Եւագր. ՟Դ։)