satisfaction;
complacency, consent, willingness.
εὑαρέστησις placere Հաճոյ լինելն.
Յաղթօղ լինելն խորհրդոյն (այսինքն նպատակի) առ աստուածն հաճոյութեան. (Բրս. հց.։)
Կանոնացն հնազանդել ի հաճոյութիւն կամացն աստուծոյ. (Յհ. իմ. եկեղ.։)
Ոչ ոք կարէ աստ զինքն հաճոյ աստուծոյ գոլ վկայել. այլ անդ է տիրապէս հաճոյութիւնն. (Լմբ. սղ.։)
ՀԱՃՈՅՈՒԹԻՒՆ. εὑδοκία complacentia, placitum θεραπεία observantia, officium Հաճոյք, իբր Հաճութիւն. եւ Հաճոյական պաշտօն, ծառայութիւն.
Միակամութիւն հաճոյութեան։ Աստուծոյ հօր նոյն կամքն են եւ հաճոյութիւն. (Ոսկ. գաղ.։)
Արարէ՛ք զխորհուրդ ձեր պատարագ հաճոյութեան. (Եփր. ղեւտ.։)
Կամաւ իւր, եւ հաճոյութեամբ փառակցացն կատարեաց զմարմնաւորութեանն խորհուրդ. (Սկեւռ. յար.։)
Ինքն տէրն հաճոյութիւն կամաց անուանէր զդաւիթ. (Համամ առակ.։)
Զհաճոյութեան կամաց վեհին բերէ նպատակ։ Թախանձելով կացից առ ամենեցուն արարիչ, ոչ միայն արդարութեամբ, այլեւ նախնեացն գեղեցիկ հաճոյութեամբ. (Պիտ.։)
Որ առ մարմնոցն են եւ տրամախոհութեանցն հաճոյութիւնքն որո՞վք պատճառօք ողջասցին. (Պղատ. տիմ.։)
Յաղագս աստուածոցն պատուոյ, եւ նախածնից իսկ հաճոյութեան եւ այժմ ասացեալքս բաւական են. (Պղատ. օրին. ՟Դ։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հաճոյութիւն | հաճոյութիւնք |
| accusatif | հաճոյութիւն | հաճոյութիւնս |
| génitif | հաճոյութեան | հաճոյութեանց |
| locatif | հաճոյութեան | հաճոյութիւնս |
| datif | հաճոյութեան | հաճոյութեանց |
| ablatif | հաճոյութենէ | հաճոյութեանց |
| instrumental | հաճոյութեամբ | հաճոյութեամբք |