ah! o! alas!.
ՎԱՀ, կամ ՈՒԱՀ. οὑά, οὑαί o, vah, vae, heu! Ո՛հ. ու՛հ. վա՛շ. ո՛. վա՛յ. ո՛հ ո՛հ. (պ. վա՛հ, որպէս վա՛խ, վա՛յ. եւ վէ՛հ, վէ՛խվէ՛խ, իբր վա՛շ. յն. ուա՛, ուէ՛, օ՛. լտ. վա՛հ, վէ՛, հէու ). Որպէս հեգնական.
Վա՜հ, որ քակէիր զտաճարն. ապրեցո՛ զքեզ. (Մտթ. ՟Ի՟Է. 40։ Մրկ. ՟Ժ՟Ե. 29։)
Վա՛հ, չասացե՞ր, թէ մեռեալ եմ. եւ մեռեալն զաշխարհի իրս ոչ իմանայ, եւ ահա դու իմանալ ասես. (Վրք. հց. ՟Ի՟Զ։)
Վա՛հն ոտնահարական է, եւ մորոսական։ Վա՛հ, որ ընդ երկինս խորհէիր, արդ ի դժոխս իջեր. վա՛հ որ ըմբռնեալդ ես կարծօղդ։ Իսկ հեգնականն ուա՛հ, որ նախատական է. ուա՛հ արդ նի՛ստ ի գետնի։ Ուա՛հ (կամ վա՛հ) ահա Ադամ եղեւ իբրեւ զմի ի մէնջ. (Երզն. քեր.։)
Եւ իբր աւաղական.
Աւաղականն, ա՜խ, ու՛խ, ո՛հ, ի՛շ, վա՜հ. (Թր. քեր. հյ.։)