Գոյութիւն, ութեան

s.

ὔπαρξις existentia, subsistentia եւ σύστασις constitutio Գոլն իրօք ի բնութեան իրաց. կալն. գտանիլն. իսկ զեղականաց ասի նաեւ իբր Գոյացումն, բաղկացութիւն.

Յաղագս գոյութեան եւ պատուոյ միշտ էին։ Ի տարերց, որք առ իմ գոյութիւնս եղեն բաւական. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)

Գոյութիւն ի գոլոյն ասի. (Մագ. ՟Ի՟Թ։)

Ամենայն եղելոց՝ գոյութիւն բնութեանցն եկամուտ է. (Յճխ. ՟Ի՟Բ։)

Ոչ ուրեք զարդէն էն ի գոյութիւն ածէ, այլ զոչէն. (Կիւրղ. գանձ.։)

Ոմանք աներկբայաբար ունին զգոյութիւն. որպէս մարդ մարդ, ձի, արծուի, որք խոստովանաբար գոն. (Սահմ. ՟Ա։)

Նորոգ գոյութիւն երկնի եւ երկրի։ Գործարան գոյութեան լուսատու մարգարտին. եւ այլն. (Նար.։)

ԳՈՅՈՒԹԻՒՆ կամ ԳՈՅՈՒԹԻՒՆՔ. իբր Գոյակ. գոյք. էակք գոյացեալք.

Ոչ էութիւն հակառակ նմա, եւ ոչ գոյութիւն ընդդիմակաց. (Եզնիկ.։)

Բազում գոյութեանց պատուական նիւթոց. (Նար. խչ.։)

Զարարիչն ամենայն գոյութեանց. (Շ. բարձր.։)

Զամենայն տեսակս գոյութեանց. (Ճ. ՟Ա.։)

ԳՈՅՈՒԹԻՒՆ. իբր οὑσία essentia substantia Գոյացութիւն. էութիւն. բնութիւն. իսկութիւն.

Ձայնդ որդի՝ ո՛չ է գոյութիւն, այլ՝ գոյութեան նշանակիչ։ Աստուծոյ գոյութիւն զի՞նչ է։ Որ ինչ է, եւ զի՞նչ է աստուած, այն՝ գոյութիւն ասի։ Ոչ այլ ինչ իմանալ, բայց ի գոյութենէ աստուծոյ եւ հօր զորդին ծնեալ. եւ այլն. (Աթ. ՟Ը։)

Համագոյ քան զհամագոյ ո՛չ եղիցի մեծ ըստ գոյութեան բանի. (Կիւրղ. գանձ.։)

Գոյութիւն լերդի կամ գրչաց, եւ այլն. (Նար.։)

Երրորդ յերկոցունցն միջին շարախառնեաց տեսակ գոյութեան. (Պղատ. տիմ.։)

ԳՈՅՈՒԹԻՒՆ. որպէս ὐπόστασις substantia Ենթակայութիւն, անձնաւորութիւն.

Զերիս գոյութիւնսն ոչ միոյ իմանալ ժողովման։ Զերիս դէմսն խոստովանել, եւ կամ զերիս գոյութիւնսն. (Առ որս. ՟Բ։ եւ Յհ. իմ. երեւ.։)

ԳՈՅՈՒԹԻՒՆ. որպէս Էակ. որ էն. աստուած. աստուածութիւն.

Ես զպատարագն աղտեղացեալ պղծեալ առաջի աթոռոյն գոյութեան ոչ մատուցանեմ. (Մծբ. ՟Թ։)

ԳՈՅՈՒԹԻՒՆ. որպէս Գոյք, ինչք.

Ոչ ստացաւ խուղ, եւ ոչ բնաւ գոյութիւն ինչ. (Վրք. հց. ձ։)