cf. Ինքնայորդոր.
αὑτομόλουν se se conferens ἐκούσιος voluntarius. Ինքնին յօժար կամ յօժարեալ. յօժարակամ. մտադիր. կամաւոր.
Արդ զհամբերութիւն չարչարանաց բաժակին ինքնայօժար խոնարհութեամբ. (Ագաթ.։)
Ինքնայօժար փութով փափաքէին. (Փարպ.։)
Ինքնայօժար ընտրութեամբ ատել զմեղս. (Լմբ. սղ.)
Կամաւոր եւ ինքնայօժարկամ աստուած յարարածոցս պաշտօն առնել. (Վրք. սեղբ.։)
Ինքնայօժար կամօք ընկալաւ զչարութիւն. (Շ. ամենայն չար.)
Որք ի չարիս ինքնայօժարք լինին, եւ անձամբ զանձինս իւրեանց մղեն ի կորուստ։ Զի ի պէտս սրբոցն եւ կարօտելոցն ինքնայօժարք եղիցին. (Ոսկ. յհ. ՟Բ. 14։ եւ Ոսկ. ՟բ. կոր.։)
ԻՆՔՆԱՅՕԺԱՐ մ. Ինքնին իւրով յօժարութեամբ. կամաւորապէս.
Ինքնայօժարգայր քրիստոս ի մահ խաչին. (Լծ. կոչ.։)
Ոչ ինքնայօժարբերի սա ի մեղս. (Լմբ. սղ.։)
Մարդ՝ կենաց մաշիչ, ինքնայօժար յամենայն։ Կին՝ առն մխիթարութիւն, ինքնայօժար ի կոխ (անձին կամ այլոց)։ Նաւավար՝ ալեաց ճանապարհորդ, ինքնայօժար ի մահ. (Պիտառ.։)