Աստուածասէր

adj.

φιλόθεος, θεόφιλος dei amans, pius Սիրօղ Աստուծոյ. ջերմ յաստուածապաշտութեան. բարեպաշտ.

Ցանկասէրք մանաւանդ՝ քան աստուածասէրք. (՟Բ. Տիմ. ՟Գ 4։)

Որ կամիցի հրեշտակ լինել, աստուածասէր լիցի. (ԽՃԽ. ՟Ի։)

Աստուածասիրաց. (Ագաթ.)

Զսոսա մարդասէրս, իսկ զառաջինս՝ աստուծասէրս յիրաւի ոք ասիցէ. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)

Աստուածասէր արքայիդ. (Գր. տղ.։)

Առ աստուածասիրաւն Կոստանդնիւ. (Ճ. ՟Ա.։)

աստոածասիրի եւ հոգեւոր տեառն. (Յհ. կթ.։)

Խոհեմագունիդ եւ աստուածասիրի անձին. (Շ. թղթ.։)

Եւ իբր Աստուածասիրական. բարեպաշտ.

Աստուածասէր առաքինութիւն, կամ քաղաքավարութիւն, պաշտօն, հնազանդութիւն, երկիւղածութիւն, օրէնք, միտք, խորհուրդ. (Փիլ. քհ. ՟Ա. եւ Փիլ. ՟ժ. բան.։ Բուզ. ՟Գ 3։ Կորիւն.։ Փարպ.։ Ոսկ. յհ. ՟Ա 2։ Վրք. հց. ՟Ժ՟Ա։)

ԱՍՏՈՒԱԾԱՍԷՐ. θεόφιλος, θεοφιλής, θεοφιλέστατος deo gratus, dilectissimus Սիրելի Աստուծոյ. հաճոյ յաչս Աստուծոյ. Յայս միտ զսուրբն անտոնիոս կոչէին աստուածասէր, ասէ աթանաս ի վարս նորա. նոյնպէս իմաէ եւ զասելն.

Կեսարիոս հոգի ամենաբարի եւ աստուածասէր. (Ածաբ. ի կեսար.։)

Զբարեպաշտս, եւ զաստուածասէր թագուհիսդ. (Պրպմ. ՟Լ՟Զ։)

Աստուածասէր իրն, եւ աստուածասէր մարդն՝ սուրբ, եւ աստուածասէր մարդն՝ անսուրբ. (Պղատ. եւթիփռոն.։)

Կամ ըստ հեթանոսաց՝ Սիրելի աստուածոց, դից.

Քաջայարմար գոլով (աղն հաղորդութեան այնմիկ՝ որ առ բերանոյն զգայութեան աղոց ըստ համեմատութեան օրինի՝ աստուածասէր մարմին եղեւ. (Պղատ. տիմ.։)